استرپتوکارپوس؛ زیبای مقاوم
تاریخ انتشار: ۱۸ دی ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۴۷۴۸۳۰
شرایط نگهداری این گیاه شبیه بنفشه آفریقایی است و در صورت مساعد بودن شرایط برای رشد، گل‌های زیبایی دارد. برگ‌های گل استرپتوکارپوس کشیده و دراز و ساقه فاقد برگ است که درنهایت به ۵-۶ گل با رنگ‌های مختلف صورتی، سفید، بنفش و آبی ختم می‌شود. این گیاه دائمی، ازهم‌خانواده‌های بنفشه آفریقایی محسوب می‌شود. همچنین به خاطر شباهت گل‌های استرپتوکارپوس به گل پامچال، به آن پامچال دروغین(Cape primrose) نیز گفته می‌شود.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
آبیاری
در روزهای گرم تابستان هفته‌ای دو تا سه بار گل استرپتوکارپوس را با آب ولرم که فاقد املاح است، آبیاری کنید. میزان آبدهی در فصل‌های سرد نیزکاهش می‌یابد. در روزهای گرم بهتر است خاک گلدان مرطوب بماند.
نور
گل استرپتوکارپوس به نور متوسط و غیر‌مستقیم خورشید نیاز دارد. حتی در صورت عدم دسترسی به نور آفتاب، انتخاب این گل گزینه مناسبی است زیرا در زیر نور لامپ‌های کم‌مصرف می‌تواند رشد خوبی داشته باشد.
دما
دمای مناسب برای نگهداری این گیاه آپارتمانی ۱۸-۲۴ درجه سانتی‌گراد است. در زمستان هم تا دمای ۱۶ درجه سانتی‌گراد مناسب است با اینکه تا ۱۰ درجه سانتی‌گراد را می‌تواند تحمل کند. دماهای بالا منجر به قهوه‌ای شدن نوک برگها و ریزش آنها می‌شود. سرمای زیاد هم باعث سیاه شدن برگها می‌شود.
خاک و کوددهی
گل استرپتوکارپوس دارای ریشه‌های ظریفی است و هر خاکی برای رشد و گلدهی آن مناسب نیست. گلدان آن را با خاک‌های سبک پرکنید. مخلوط خاک با پیت ماس و پرلیت برای پرورش گیاه مناسب هستند. به خاطر اینکه در طول سال گل می‌دهد باید از کود رشد و کود گلدهی برای تقویت استرپتوکارپوس استفاده کنید. همچنین کودهای ویژه برای رشد بنفشه آفریقایی را هم می‌توانید به کار ببرید.
پوسیدگی برگ و گل‌ها
در اثر قارچی شدن گیاه به خاطر هوای سرد، پوسیدگی رخ می‌دهد که می‌توانید از سموم قارچ‌يکش استفاده کنید. همچنین در اثر استفاده از سموم، گلدان را به محیط گرم انتقال داده و آبیاری را کاهش دهید تا گیاه به حالت طبیعی خود برگردد. ریزش و چروکیدگی برگها را همیشه بررسی کنید. باید زهکش بودن خاک را چک کنید و اینکه در صورت چروکیدگی برگها، گیاه به میزان آبیاری بیشتری نیاز دارد، اما دقت کنید که حالت باتلاقی ایجاد نشود.
شته و شپشک
مانند اکثر گیاهان آپارتمانی ممکن است این آفات، گل استرپتوکارپوس را نیز تهدید کنند. این حشرات با تغذیه از شیره این گیاه باعث تضعیف آن می‌شوند و دوره گلدهی را تحت تاثیر قرار می‌دهند.
تکثیر و گلدان
متداول‌ترین روش‌های تکثیر این گل تقسیم بوته در فصل بهار، استفاده از قلمه برگ در فصل تابستان یا کاشت بذر تا اواسط بهار است.بهترین زمان برای تعویض گلدان هر سال یک بار در ابتدای فصل بهار‌است.
تولید نکردن گل
کمبود نور باعث می‌شود گیاه وارد مرحله گلدهی نشود. باید نور کافی در اختیار گیاه قرار دهید تا به گل بنشیند. این نور می‌تواند نور غیر‌مستقیم خورشید یا نور مصنوعی باشد.
منبع: جام جم آنلاین
کلیدواژه: گل گیاه گیاه آپارتمانی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت jamejamonline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «جام جم آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۴۷۴۸۳۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
کشف رفتار جالب یک اورانگوتان در مواجهه با زخم
محققان شاهد انجام اولین درمان فعال زخم توسط اورانگوتان با گیاه دارویی بوده‌اند که کشف جالبی در نوع خود است.
به گزارش ایسنا، یک اورانگوتان نر وحشی سوماترایی زخم خود را با یک گیاه دارویی درمان کرد و این اولین باری بود که چنین رفتاری در چنین گونه‌هایی مشاهده شد.
به نقل از آی‌ای، تاکنون، محققان شاهد حیواناتی بوده‌اند که از گیاهان برای خوددرمانی استفاده می‌کنند، اما چنین مشاهداتی نادر بوده است. میمون‌های بزرگ از گیاهان برای درمان عفونت انگلی و درد عضلانی استفاده می‌کنند. به تازگی مشاهده شده که شامپانزه‌ها حشرات را به زخم خود می‌مالند. با این حال، درمان زخم با یک ماده فعال زیستی تا کنون دیده نشده بود.
زیست‌شناسان شناختی و تکاملی به تازگی یک اورانگوتان سوماترایی نر وحشی را در حال درمان زخم فعال روی صورت خود در یک مکان تحقیقاتی در اندونزی مشاهده کردند.
اورانگوتانی که با گیاه آکار زخم را ضد عفونی کرده و می‌پوشاند
کارولین شوپلی (Caroline Schuppli) و ایزابل لامر (Isabelle Laumer) در مشاهدات روزانه خود از ۱۵۰ اورانگوتان سوماترایی که به شدت در معرض خطر انقراض بودند، متوجه شدند که گونه یک نر به نام راکوس به احتمال زیاد در هنگام دعوا با یک نر دیگر زخمی روی صورتش برداشته است.
او خود را با برگ‌هایی از گیاه آکار (Fibraurea tinctoria) درمان می‌کرد، این گیاه به داشتن خواص دارویی معروف است.
انسان‌هایی که در جنگل‌های استوایی جنوب شرقی آسیا زندگی می‌کنند، از آکار برای اثرات ضد درد و تب‌بُری استفاده می‌کنند. در طب سنتی این گیاه انواع بیماری‌ها مانند مالاریا را درمان می‌کند. بررسی‌ها وجود موادی را در آن نشان می‌دهد که می‌دانیم دارای فعالیت‌های ضدباکتریایی، ضد التهابی، ضد قارچی، آنتی اکسیدانی و سایر فعالیت‌های زیستی مرتبط با بهبود زخم هستند.
راکوس پس از جویدن این گیاه، مایع آن را به مدت حدود هفت دقیقه روی زخم گونه خود قرار داد. سپس آن را با برگها پوشاند و به خوردن گیاه ادامه داد. زخم در پنج روز شروع به بسته شدن کرد و در عرض یک ماه کاملا بهبود یافت.
جالب اینجاست که راکوس هنگامی که زخمی بود، بیش از حد معمول استراحت می‌کرد. خواب به طور مثبت بر بهبود زخم تأثیر می‌گذارد، زیرا ترشح هورمون رشد، سنتز پروتئین و تقسیم سلولی در طول خواب افزایش می‌یابد.
لامر می‌گوید: کل فرآیند زمان قابل توجهی را به خود اختصاص داد.
از آنجایی که او از آکار به طور خاص برای مراقبت از زخم استفاده می‌کرد، محققان می‌توانستند بفهمند که او قصد دارد خودش را معالجه کند و روش او کارآمد است. علائم درمان زخم در سایر حیوانات تا کنون به عنوان اثر واقعی تایید نشده است.
این اولین درمان فعال زخم با یک ماده فعال زیستی است که تا کنون مشاهده شده است.
محققان پیش از این هرگز شاهد چنین رفتاری نبوده‌اند، زیرا برخورد با حیوان زخمی آن هم در محیطی که حاوی گیاهان دارویی است، یک اتفاق نادر است.
آنها نمی‌دانند که آیا راکوس پیش از این نیز چنین عملی را انجام داده است یا خیر. آنها همچنین نمی‌توانند تأیید کنند که آیا او آن را از سایر اورانگوتان‌های محل تولدش آموخته است یا خیر. نرهای اورانگوتان پس از رسیدن به سن بلوغ، مسافت‌های طولانی را طی می‌کنند تا خانه جدیدی پیدا کنند. شوپلی فرض می‌کند که سایر اورانگوتان‌ها نیز می‌توانند رفتار مشابهی از خود نشان دهند.
آنچه به طور قطع شناخته شده است؛ این است که راکوس اولین مدیریت فعال زخم با یک ماده فعال بیولوژیکی را نشان داده است.
اولین شواهد مستند از درمان زخم توسط انسان در یک نسخه خطی پزشکی متعلق به ۲۲۰۰ سال قبل از میلاد ظاهر شد. میمون‌های بزرگ آفریقا و آسیا نیز از زخم‌های خود مراقبت می‌کنند، بنابراین شاید ما عملکرد ذاتی داشته باشیم که به ما این امکان را می‌دهد گیاهان و قارچ‌های دارای خواص دارویی را بشناسیم و خود را درمان کنیم.
راکوس چگونه می‌دانست که چگونه این کار را انجام دهد؟ او یک فرآیند نسبتا پیچیده را انجام داد. این عملکرد یا مکانیسم سؤالات بسیاری را به وجود می‌آورد. ما ممکن است به طور طبیعی به سمت گیاهانی که دارای مواد مغذی یا خواص درمانی هستند، جذب شویم.
به لطف این گزارش، محققانی که با حیوانات کار می‌کنند، می‌توانند در صورت ایجاد زخم روی بدن حیوانات در مشاهده رفتار آنها توجه بیشتری نشان دهند.
انتهای پیام
تصاویر پدر ساواکی مهران غفوریان